lunes, 26 de octubre de 2015

DESDE EL PRINCIPIO...

Una vez abierto el blog, y hecha su presentación en sociedad, supongo que lo primero que tengo que hacer es explicar un poco como he llegado hasta aquí.
Sin entrar en mucho término médico, porque no hace falta.


Mi hermana y yo

Este verano, un día en la ducha, noté un pequeño bultito en mi pecho derecho, en el cuadrante superior derecho, del lado del brazo digamos.
Me pegué un buen susto pero no le dí mucha importancia porque Jan, el peque de casa, aun estaba mamando. Sí, casi con 3 años.

Total... que así quedó la cosa.

A final de julio, me llamó mi hermana un poco asustada. Se había ido a hacer una mamografía, y parecía que había algo que no estaba bien. Al día siguiente biopsia... esperar una semana por los resultados... y justo por su cumple, diagnóstico de Cáncer de Mama.
Bufff... el golpe fué grande, sólo tiene 36 años y unos mellizos preciosos de 4.
Como pueden pasar estas cosas?

Yo tenía que hacerme la mamografía en diciembre... pues en verano dejaría de dar el pecho a Jan, dejaría pasar un par de meses tal y como quedamos con el gine, y en diciembre mamografía.
Fuí observando mi bultito, a ver si estaba siempre, si desaparecía... la cuestión es que marcharse no se marchaba... pero tampoco lo encontraba siempre igual y a veces es que casi ni lo notaba.
Pregunté a mi hermana: "-Y tu que notas?"
Y me dijo: "-Pues como si el pecho se partiera en dos."
Vale... eso mismo notaba yo. Cómo una parte un poco más dura, y de golpe más blandita.
Yo no sé qué esperaba sentir para detectar que tenía cáncer... no había tocado nunca un pecho afectado... así que saber qué notaba ella, para mi era importante.

Con todo esto, ya estábamos a final de agosto, le hicieron varias pruebas hasta tener el diagnóstico final. Y vino ya septiembre.
Nos íbamos 5 días a Disney.
Así que seguimos con todo lo que teníamos pendiente y no dije nada a nadie.

La cuestión es que volvimos el día 8 de septiembre por la noche.
Y el día 9 a primera hora llamé a mi gine.
En una hora me estaban haciendo ecografía... mamografía... y por la tarde biopsia.
Y a esperar una semana...
Yo creo que ha sido la semana más laaaaarga de mi vida.
Hice lo que no se tiene que hacer... buscar por internet... .Qué le vamos a hacer... es que tenemos la información tan a mano... .  A partir de 5 microcalcificaciones agrupadas en una mamografía se consideraba que había un alto riesgo de malignidad... eso leí... así que dados mis antecedentes familiares, y la imagen de la mamografía que había visto... había bastantes números que me hubiera tocado el gordo.

El día 15 por la tarde fuimos mi marido y yo a la consulta.
Entramos, nos sentamos.
Mi marido me cogió de la mano.
El médico fué claro: "- Chicos, no os voy a engañar y os voy a decir las cosas claras. Mireia, es malo. Tienes cáncer. Pero se cura".
Mis ojos empezaron a llorar... por favor... qué????
Recuerdo decirle a mi marido: "-Lo siento"

Salimos ya de la consulta con un montón de deberes que hacer.
Para acabar el diagnóstico, faltan muchas pruebas.

Ya desde el momento en que tuvimos que hacer la biopsia, decidimos explicarlo a la familia. Mejor pasito a pasito, que la noticia entera de golpe.
Así que decirlo a los niños, fué relativamente fácil dado que ya estaban informados de como funcionaba el tema por mi hermana, pasamos dos semanas todos juntos este verano coincidiendo cuando a ella le estaban haciendo sus pruebas, y sabian que a mi me estaban haciendo exactamente las mismas.

Mis hijos mayores tienen 15, 13 y 11 años. Han demostrado una entereza digna de admirar, estoy muy muy muy orgullosa de ellos.
El pequeño tiene 3 años. A este pobre sí que le ha cambiado la vida. Porque el día que fuí a hacerme la mamografía, por la mañana todavía había tomado pecho. Quién nos iba a decir, que sería por última vez.
Pero se lo tomó bien.
Preguntó por la tetita por la noche, y como yo llevaba un cacho pegote de gasas y esparadrapo por la biopsia, le dije que se había estropeado y le enseñé el tinglado. Y me dijo: "-Ah bueno! Pues compramos unas nuevas!".
Hijo... si supieras... seguramente las ponemos nuevas, pero de ahí no va a salir nada!

Y a partir de ahí ya... pues un vía cruscis de pruebas y más pruebas: analíticas, resonancia magnética, gamagrafía ósea, ecografía abdominal, placa de tórax...
Y como mi tratamiento empieza por quimio, pues también una primera operación para poder analizar lo que se conoce como ganglio centinela.

Así que a fecha de hoy, ya he pasado una primera operación, y la primera sesión de quimio.
Ah! Y me he rapado el pelo. Esto, es tema para otra entrada.

Lo que tengo claro es que el diagnóstico de mi hermana, seguramente, me ha salvado la vida.

Yo no me he saltado jamás mi revisión anual.
Ante la mínima duda, consulta con tu médico de inmediato.

13 comentarios:

  1. Gracias por compartir tu historia. Un besote desde Valencia <3

    ResponderEliminar
  2. Mireia, he llegado aquí por casualidad pero no podía pasar sin enviarte un abrazo muy fuerte y darte mucho ánimo. Por lo que he leído de ti eres una persona que sabe hacerle frente a la adversidad y mantener una actitud positiva, un ejemplo claro es este blog. Sigue así, tendrás días malos pero los superarás. Estas cosas son fáciles de decir pero duras de pasar. Pero con el cariño de tu familia y amigos lo superararás. Sigue así y dale duro al bicho!! Besotes.

    ResponderEliminar
  3. Cada dia t'admiro més Mireia. La teva força i valentia per explicar al món què et passa i com ho sents és impressionant! T'envio una abraçada gegant! I estic convençuda que rapada estàs guapa igual! Petonets bonica meva

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Crec tant necessari desmitificar algues coses, i sobretot intentar ajudar a altres que puguin estar en la mateixa situació que jo, que per això ho faig. Molts petons Marta preciosa!!!

      Eliminar
  4. És d'admiar com ho expliques tot i sí jo crec que així pots ajudar a les persones que passin per la mateixa situació. Endavant amb aquesta força!!! Petonets

    ResponderEliminar
  5. Mireia, amb aquesta força amb la que ho expliques, res pot sortir malament. Molts ànims per les hores baixes, crec que tens una família magnífica que t'ajudarà moltíssim, a més, aquesta manera que tens d'expressar-ho només fa que beneficiar-te. Una abraçada ben gran.

    ResponderEliminar